fotocollage

Nu, ben ik blij om ook aan deze weblog mee te kunnen doen.

Go Karel, go!

Het is goed dat je zo'n strak schema hanteert en het is ook uitstekend dat je haar hebt laten ervaren dat ze niet met geld om kan gaan.

Ik was bij haar was met Moederdag en het ging allemaal wel goed: ze ging met Bernard en Fleur en mij uit wandelen en was blij met ons bezoek. Maar twee dagen later belde JanKees mij om te vragen of hij er goed aan had gedaan om haar geen geld te lenen. Ze had hem om geld gevraagd, ze had Bernard gebeld en uiteindelijk zou ze bij de buurvrouw geld lenen.
Ik heb hem gezegd dat ze echt niet van de honger zou omkomen, omdat ze nog voldoende eten in haar keukenkastjes heeft...

Enfin, misschien moeten we weer wat meer contact met elkaar houden, omdat het vakantietijd wordt en we in juli en augustus minder gelegenheid hebben om langs te gaan.
Deze blog is nog steeds beschikbaar, dus wat let ons?
(En het is helemaal niet moeilijk: je klikt op '0 comments' onder aan het bericht en in het scherm met het invulveld typ je je boodschap. Dan klik je op Submit en je bericht is als '1 comment' gepubliceerd!)

Hier een aardig plaatje van Texel begin mei; met wat moeite kun je het aan Moe relateren misschien? :-)

Goed nieuws

Vanmorgen werd ik gebeld door de VIZ, Annelies de Wit, die bij Moe was langsgegaan om te kijken naar de indicatie voor het verzorgingstehuis. [BP: wat is de VIZ, by the way?] Ze krijgt er wel een alarmknop bij voor als ze valt en is verder goed verzorgd. Elke dag thuiszorg voor medicijnen en wassen, huishoudelijke hulp elke week, twee keer per week naar de dagverzorging, drie keer per week komt Kees langs, Karel heeft de overview op de financiën: dit alles maakt dat Moe weer zin in het leven heeft gekregen.
Annelies zag geen noodzaak tot opname omdat Moe ook liever op haarzelf blijft wonen en dat op deze manier ook kan. En dan is Arie ten tonele verschenen, een lange man, binnenschipper (ik zie haar al op de voorplecht de Rijn afzakken) die graag met Moe omgaat. [BP: Wat, Moe in love?! ]
Crisis bezworen!
p.s. Moe is nog niet op de hoogte dat Annelies een van haar kinderen heeft gebeld, maar krijgt een indicatiebrief met deze bijzonderheden binnenkort thuis. [BP: Betekent dit dat we het ook niet mogen noemen als we haar spreken?]
Mijn beide telefoons zijn aan het opladen dus kan ik haar nog niet bellen maar zal dat wel gaan doen.

Happy New Year, happy...

Eigenlijk had ik in eerste instantie de smoor in dat ik niet óók meteen kon aanvallen op de overvolle tafel. Moest ik eerst Moe gaan ophalen in Weesp! Gelukkig bood Thomas aan om Michel en mij te vergezellen, anders hadden we daar een beetje dom gezeten met z'n 2-en in die auto. Nu moest Thomas het ontgelden: hoe is 't op school, waar loop je stage, wat doe je precies enz. etc. Alsof hij de hele dag niet anders doet, gaf hij overal antwoord op zonder op de materie verder in te gaan. Ik ken genoeg mensen van wie je alleen ja/nee antwoorden krijgt, dus hoezo autistisch?! :-)
Enfin, kwamen we bij Moe aan, stond ze al een half uur buiten op ons te wachten! Ze keek niet echt blij. Misschien heeft ze toch begrepen wat Michel niet al te hard tegen mij zei in de auto: "Wat doen we met Oma met de Kerst? Vergeten!"
Het heeft de pret niet gedrukt; ik vond het zelfs gezellig dat ze erbij was. Bovendien had ze een tas vol kadootjes mee (goed hè Anna, dat we een doos met hebbedingetjes hadden gemaakt!), waarvan de calculator nu op mijn bureau prijkt. Hoe lang geleden hebben we voor 't laatst de hele familie (nou ja, bijna allemaal) met de Kerst bij elkaar gehad? En dan ook met zoveel (jonge) kinderen erbij? Misschien voor het laatst dat ik zelf jong was?!

Geheel in stijl met Victors plaatje, kwam ik deze feëerieke kaart tegen:
http://www.jacquielawson.com/viewcard.asp?cont=1&hdr=0&pv=XS02EN

(Eerst wilde ik nog een foto van Moe uploaden, maar dit leek me toch leuker...)

Verjaardag

Afgelopen dinsdag heb ik Moe met een bezoekje vereerd vanwege haar verjaardag. Een kadootje vond ik niet nodig, want ook bij Moe gaat de liefde door de maag. Dus heb ik haar een drietal gezonde muffins gegeven, zonder suiker, zelfgemaakt.
Toen ik binnenkwam was ze druk in gesprek met tante Bep. Helaas duurde het gesprek niet lang genoeg om haar tafel te ontdoen van postorderfolders... Ze werd even later nogmaals gebeld door tante Bep. Die wilde mij ook spreken, maar zowaar begreep Moe mijn afwijzend gebaar meteen en zei dat ik naar het toilet was.

Jullie weten natuurlijk dat Moe een hele moderne telefoon heeft. Ondanks vele malen herhalen houdt ze deze nog steeds met de verkeerde kant tegen haar oor, zodat ik bijna letterlijk kon verstaan wat haar zus te vertellen had. Die Bep speelde zowaar een bandje af met Opa's muziek!
Altijd kien op een fijne roddel vroeg ik later of het nou die zgn. 'stiekeme' opnamen waren. Toen Opa in de laatste paar jaar voor zijn dood aan zijn piano of op viool aan het improviseren was (ja inderdaad, voor de kat z'n ... viool !:-), liet tante Bep een bandrecorder meelopen. Bij zijn crematie werden de aanwezigen getrakteerd op zijn muzikale gevoelens. Als je wilt dat de begrafenisondernemer na een crematie de vloer moet dweilen, dan moet je dàt zeker doen...

Enfin, het was niet de stiekeme muziek. Moe vroeg of zij er ook een kopie van kon krijgen. Tante Bep zei nee. Onzin natuurlijk: zelfs van oude bandrecorderbanden kun je opnames trekken en op CD of DVD branden. Misschien iets voor degenen onder ons die wel van een uitdaging houden en allang eens een kijke in Middelharnis wilden nemen om de familiebanden aan te trekken?

Het was wel een familiereuniegebeuren waarin ik terecht was gekomen: ik kreeg ook Philomène aan de lijn, die doorgaf hoe laat ze met de trein in Weesp zou aankomen. Mijn excuus dat ik er niet meer zou zijn omdat ik een afspraak had (ik wilde Clara ook graag feliciteren), wilde ze eigenlijk niet accepteren. Ze vond dat het tijd was om elkaar "weer eens te zien". Ik kan me niet herinneren ooit het genoegen te hebben gesmaakt. Ook niet dat Moe in die tak van de familie zo populair was?

Bezoek SPV'er

Moe krijgt af en toe bezoek van een sociaal-psychiatrisch verpleegkundige, mw Dragtsma. Zij heeft een soort 'dossier' over Moe en heeft ook met het ziekenhuis afspraken gemaakt wie er waarvoor moest worden ingeschakeld. Aan haar hebben we het psychologisch onderzoek te danken (Karel, kun jij daar eens een korte samenvatting van hier op de blog zetten?)
Afgelopen maandag kwam ze voor een follow-up bezoekje. Hoe verloopt de thuiszorg, hoe gaat het met de maaltijdenservice, gaat Moe nog regelmatig de deur uit, wil ze nog steeds naar een verzorgingshuis enzovoort.
Omdat Karel, JanKees en ik op dat moment bij haar waren, kon ze ons niet wegsturen. maar ze bleek weer helemaal de 'ouwe' Moe te zijn. Het regelmatige eten, controle op medicijngebruik, meer en regelmatiger aandacht van haar kinderen en 'dienstverleners', het blijkt allemaal prima te helpen.
Misschien kan ze binnenkort zelf ook eens lachen om de idiotie van de postorderbedrijven en Readers' Digests in deze wereld?!

We hebben mw Dragtsma gevraagd of ze Karel een kopie wil sturen van de brief van de dokter met de uitslag van de CT-scan. De kans is aanwezig dat er blijvend iets in haar hersenen is beschadigd, omdat ze 2x flink gevallen is. iets dat haar vergeetachtigheid bevordert.

Herinneringen met Moe

Vorige week zondagochtend even naar Moe geweest. Ik belde haar uit bed, het was tegen 10.30u. Ze had lekker geslapen, opnieuw geslapen. ’s Ochtends vroeg was zij al uit bed gegaan, maar tegen het ochtendgloren is zij toch maar weer in bed gekropen en weer in slaap gevallen.

Ik had een 2e afstandsbediening voor de t.v. meegenomen en even wat uitgeprobeerd
terwijl zij, na enige tijd pas, in de gaten had dat Victor binnengekomen was en niet Jan Kees.
Toen zij zich aankleedde heb ik het hok even wat opgeruimd. Terwijl ik het hok enigszins ordende bedacht ik mij dat ik Moe altijd verkeerd beoordeeld heb ten aanzien van het verzamelen van kranten en karton.
Ik vermoed dat zij er zelf niets aan kan doen, tenminste als je bedenkt dat zij een papier/kartonfetisjist is. Het hok stond namelijk opnieuw vol met allerlei dozen.
Zij wist niet hoe snel zij zich moest aankleden om een oogje in het zeil te houden tijdens mijn opruimen van het hok. Alle dozen werden persoonlijk gecontroleerd en met moeite ging zij akkoord met het wegbrengen naar de papiercontainer.
Bij de papiercontainer aangekomen maakte ik uit een opmerking van haar op dat zij die dozen niet voor zichzelf verzamelt, maar voor de Wintertuin. Iedere stuk papier of iedere doos, die voor het leven dat rest in die container wordt opgeborgen, levert geld voor het huis op. Hoe meer papier en karton, hoe zwaarder de container, hoe meer geld verdiend wordt. Simpel maar waar.

Omdat het een prachtige dag was, hebben we een rondje gelopen over het oude bolwerk van Weesp. Even een rondje op zondag in de omgeving van de woning, dat deed vroeger tijden herleven. Ik moest even denken aan de bijna wekelijkse ommegang die wij uitvoerden in Heemskerk: van de Mozartstraat om de tennisbaan heen richting de Marquettelaan en dan de Oosterweg of de Kerkweg op. Ondertussen liepen wij dan scherp fluitend of sissend of een ander lippengeluid voort te brengen richting de hond Timmie. Die oude rakker liet zich door bijna niemand of niets weerhouden als hij door het bos of over het dorpsweggetje of door de tuinen struinde om alles dat 2 of 4 poten had en voor hem wegvluchtte, na te jagen.
De enige voor wie hij respect bleef tonen en naar wie hij altijd luisterde was Moe. Zij had hem tenslotte uit een asiel in Ommen, Overijssel, meegenomen. Wij woonden toen nog in Amsterdam, 3 en 4 hoog in de Biesboschstraat, maar dat mocht de pret niet drukken. Alhoewel…?
Was Timmie al bij ons in Amsterdam of kwam hij pas bij ons toen we al in Heemskerk woonden?


Groet
Victor